“Wat wij willen is de oorlog doden, de oorlogszucht de kop indrukken, maar niet binnen een eeuw, het liefst morgen of nu. Zij die de oorlog steunen, die deze verdedigen, zouden door de mensheid aan de schandpaal moeten worden genageld in afwachting van een internationaal vonnis dat hen berecht, hen veroordeelt. We willen niet langer dat onze steden worden gebombardeerd, dat duizenden jongeren wegrotten in massagraven, dat vrouwen en kinderen worden gemarteld door schadelijke gassen. We willen de triomf van het Leven over de Dood, de vestiging van het menselijke Vaderland in harmonie en verbondenheid.”
Dit uittreksel van de toespraak van Henri Lafontaine, Nobelprijswinnaar voor Vrede, tijdens de openingszitting van het XXVIIIe Wereldvredecongres in Brussel in 1931 lijkt actueler dan ooit in het licht van de oorlog in Oekraïne.
Het spreekt vanzelf dat wij deze barbaarse agressie van Poetin tegen de burgerbevolking alleen maar ten scherpste kunnen veroordelen, terwijl wij ons afvragen welke strategieën wij op ons niveau kunnen toepassen om de vrede te verdedigen.
Europa moet stoppen een pion van de VS en de NAVO te zijn. Het moet zijn hegemoniale trek in de wereld stoppen. Dit is het voorwendsel dat V. Poetin aanvoert om zich tegen Oekraïne te keren. Gisteren hebben de NAVO en de Amerikaanse strijdkrachten in totale hypocrisie en minachting een deal gesloten met Venezuela, Bolivia, Libië, Syrië, Mali, Tsjaad en Jemen, om nog maar te zwijgen van de proliferatie van militaire basissen van de imperialistische mogendheden in de landen van het Zuiden, met name in Afrika. Alle mogendheden, inclusief Rusland, hebben Afrika veranderd in een slagveld voor de controle over de wereldenergie. De koude-oorlogskriebels zijn opnieuw aangewakkerd in een nieuwe wereldorde na het West-Oost-conflict, met het oog op een nieuwe hegemonie of zelfs het delen van strategische zones op onze planeet.
Dit brengt ons vandaag bij de kwestie van het marginaliseren van het vredevolle discours in het Westen, dat een zorgwekkende tendens vormt op een moment dat het van groot belang is om structureel na te denken over de de-escalatie en om het huidige conflict op de beste wijze te boven te komen.
De Europese Unie werd opgericht « om volkeren dichter bij elkaar te brengen die door oorlog verdeeld waren », maar nu zwichten binnen de Unie zelfs de landen die het best tegen oorlogszuchtige escalatie zijn beschermd voor de haviken.
Veel vakbondskameraden uit Oekraïne, Rusland en elders sturen ons moties, zodat we druk kunnen uitoefenen om deze imperialistische en nationalistische oorlog te stoppen.
Zouden we onze krachten niet kunnen bundelen met de rest van de burgermaatschappij om te vragen dat het kernwapenarsenaal wordt ontmanteld, dat er een echt migratiebeleid komt, ongeacht de herkomst van de mensen die door oorlog, economische, sociale of klimatologische crisissen ontheemd zijn geraakt en dat er een Internationaal Bureau voor de Vrede wordt opgericht?
De Verenigde Naties, die na de Tweede Wereldoorlog in het leven werden geroepen, zijn een prachtig instrument voor conflictbeheersing, mits de Veiligheidsraad haar rol laat spelen.
Wanneer zullen de werkende mensen besluiten om door middel van massale burgerlijke ongehoorzaamheid een echt verzet te leiden tegen deze eeuwigdurende onderdrukking die georkestreerd wordt door allerhande wapenhandelaars?
Laten wij ervoor zorgen dat onder meer Gandhi, Martin Luther King en Mandela ons niet voor niets waarden van universaliteit en vrede hebben bijgebracht.
Laten we waar mogelijk druk uitoefenen om een einde te maken aan conflicten in de wereld, want « het zijn altijd de kleintjes die worden verpletterd ».
Zoals de Internationale zo mooi zegt: « Vrede onder ons! Oorlog aan de Tirannen!
Brussel, op 18.03.2022